We weten niet goed wanneer het gebouw dat later onderdak zal geven aan Le Canotier werd opgericht. Wellicht in het begin van de twintigste eeuw gezien de stijl van de gevel. Maar de naam slaat duidelijk terug op de roeiers die toen de oevers van de nabij gelegen vijvers van Woluwe animeerden. Le Canotier, oorspronkelijk een balzaal voor de bourgeoisie van de mooie wijken van Oudergem, wordt later een casino, een variété zaal, een bioscoop en een discotheek genaamd ‘Les Gémeaux’, die van naam zal veranderen en vervolgens definitief zal worden gesloopt voor stedenbouwkundige restricties.
In de jaren ’70 programmeert de locatie concerten maar het is pas op het einde van het decennium dat de programmatie intenser wordt. Groepen zoals Jonathan Richman, Cherry Vanilia, de Flamin’ Groovies of de Stinky Toys (de eerste groep van Elli Medeiros en Jacno) die toen op hun hoogtepunt waren, komen er optreden. Belgische groepen staan ook op het programma maar in mindere mate. De groep Hubble Bubble, de punkgroep waarin Plastic Bertrand debuteerde, zal er meerdere keren optreden.
Af en toe durft Le Canotier meer avant-garde avonturen aan te gaan. Zo trad Wayne County (die later Jayne County zal heten) er op. Zij was de eerste transseksuele rockzangeres, die voortvloeide uit de glam punk beweging met haar groep The Electric Chairs. Ze werd gevormd in de Max’s Kansas City en later in de Londense underground, en ze belichaamd de ‘blank generation’ van midden jaren 1970, de schakelperiode met de opkomst van punk.
De geschiedenis van Le Canotier is onlosmakelijk verbonden met het verhaal van twee groepen die tot daar toe confidentieel waren maar later bekend zullen worden door allebei een opvallende uitvoering te brengen : The B-52’s en Simple Minds.
The B-52’s zullen er spelen in juli 1979 terwijl hun eerste eponiem album, meesterlijk geproduced door Chris Blackwell in zijn studio in Nassau, pas werd uitgebracht. Zijn inleidende plaat ‘Planet Claire’ is onweerstaanbaar dansend maar met een verontrustende sfeer, en is de tweede single van de groep. De zanger Fred Schneider maakt gebruik van een walkie-talkie – een gimmick die lijkt op een onvrijwillige en grappige reactie op de vocoder die veel gebruikt werd in de disco van toen. De gitarist Ricky Wilson verkiest daarentegen een brandalarm om een angstige stemming te verwekken. Het nummer zal toonaangevend blijven voor de new wave en de groep de gelegenheid geven om te groeien. Het concert blijft diep in het geheugen gegrift van diegenen die aanwezig waren en zal een zekere impulsie geven aan de populariteit van de B-52’s in België.
In de loop van hetzelfde jaar, midden-oktober, zal Simple Minds, die toen in zijn discografie enkel het album ‘Life in a Day’ had, en pas ‘Real to Real Cacophony’ af had, de kleine scène overnemen. Het concert is historisch omdat dit het eerste was in België (hij komt het jaar nadien terug optreden, als eerste deel van Peter Gabriel in Vorst Nationaal). Nicolas Blanmont, die toen nog niet de klassieke muziek specialist was die hij later zal worden, maakt deel uit van het publiek dat slechts bestaat uit minder dan honderd personen. Hij zal verbijsterd blijven van het beginperiode van de Schotse groep. De enkele foto’s van het evenement tonen iets te stijve muzikanten met hun instrument, wat krap op een te klein podium, met een paar projectors in de weg. Jim Kerr heeft al een basis van zijn eerste podium-gebaren maar hij straalt nog niet het charisma uit dat hij een paar jaar later zal hebben met zijn best-seller ‘New Gold Dream’. Hij heeft nog nooit op het podium van het stadion gestaan en zijn gezicht drukt iets helders uit. Simple Minds was toen zonder twijfel een groep gekenmerkt door een soort jeugdige onschuldigheid.
Het is niet duidelijk wanneer juist in het begin van de jaren ’80 Le Canotier plaats zal geven aan Le Cactus. Maar één ding is zeker, de locatie wordt vanaf dan een commerciële discotheek die meer nachtuilen zal aantrekken dan muziekliefhebbers en zal hierdoor zijn charme kwijtraken die hij kreeg door tientallen jaren alle soorten optredens te organiseren. De felle neon zal vervolgens de spokerige geluidsbeelden die de ruimte vulden ver wegjagen.
Eric Therer